7 december 2017. Lucas Mariën. Opgeschort op 16 december.

Laptops bij het laatste oordeel?

In vroegere tijden heeft de praktijk bestaan dat ze een schrijver zijn boeken meegaven in het graf, opdat hij er bij het laatste oordeel uit zou kunnen citeren om zich te verdedigen of te rechtvaardigen. Tegenwoordig zou een geheugenstick in het vestzakje van de dierbare afgestorvene al volstaan – maar zal er op het laatste oordeel elektriciteit zijn om een laptop te voeden? Genoeg elektriciteit zijn – om de opperrechter te overtuigen al onze fouten wit te wassen? Gesteld dat we dat zouden willen?

Een van de in het oog springende eigenschappen van literatuur in het internet is dat ze tot op zekere hoogte voorlopig is. Het internet is een grote bouwwerf. Een tekst kan opgeheven worden, teruggetrokken, herwerkt. Maar is dat geen triomf voor de romantiek, met haar voorliefde voor het fragment, het dagboek en het toevallige? Zal de ecologische klassiek hiervoor een oplossing vinden? Angstige vraag.

Is het misschien een tentation celibataire?– ik heb vaak zitten peinzen over een literatuur die geheel of gedeeltelijk geheim zou wezen. In tijden van post-literatuur zou dat bepaalde mogelijkheden inhouden voor de reconstructie van echte literatuur. Er hebben zich trouwens veel meer schrijvers voor een geheime literatuur geïnteresseerd dan je zou denken.

In ieder geval, ik schort de tekst ‘Hermans geheim’ vandaag op. Er is geen sprake van dat ik hem terug zou nemen, maar ik wil hem bewerken. Misschien voor op deze webstek in de toekomst, misschien voor mijn Hermans-boek.

Het dionysische waar Hermans naartoe evolueert bleef in de vorige versie te vaag. Het was te weinig zoals Dionysos aan Ariadne verschijnt ‘in smaragden Schoonheid’. En dan zeggen kan: ‘Ik ben je labyrint.’