November 2017. Oma Eurykleia.
Zo’n politieke tribune schrijven is niet zo gemakkelijk als ik dacht. Hoewel ik nog jong ben – niet-ingewijden houden me voor de moeder of zelfs… de zus van Coralie – dit deed professor Zoetesmeer – maar ik heb toch nog meegemaakt hoe de schallende stem van Manu Ruys door het verontruste woud van verdwaalde opinies galmde, als baken van stabiliteit en wijdingvolle aanhankelijkheid aan de grote beginselen van het Avondland. En Luc van der Kelen dan! Niemand toverde met zoveel gemak een glimlach tevoorschijn op de lippen van het pas ontwaakte Vlaanderen als hij, wiens denk-acrobatiek nauwelijks ooit geëvenaard werd door die kwibus van De Morgen en de lyrische fratsen van Marc Reynebeau – zijn stilzitten als god op een glijbaan: er is nu al een club waar ze dat oefenen in groep!
Mij meten met zulke genieën – ach, ik?
Ik zou nooit de driestheid hebben bezeten om daaraan te beginnen zonder de domlinkse partijvoorzitter John Crombez.
Het goede aan Crombez: iedere keer als hij in het openbaar iets zegt of op de televisie vertoond wordt, kost dat zijn partij honderd stemmen. Zo zal de SPA vanzelf uitsterven en hopelijk komt er dan ooit een fatsoenlijke linkse partij. Maar intussen – ik kan toch niet anders dan in te gaan tegen die… onhygiëne in het politieke denken.
De aanleiding tot het briljante optreden van Crombez was de aanwezigheid van de Catalaanse premier Puigdemont in Tartufistan en de vraag of die er een toevlucht zou vinden voor de Spaanse ‘justitie’, waarvan niet alleen hij de legitimiteit betwijfelt.
Spanje is – volgens de officiële lezing – in 1978 overgegaan van een brutaal klerikaalfascistisch naar een ‘democratisch’ regime. Al ben ik dus nog zo jong, ik herinner me goed, toen ik de leeftijd had van Coralie nú, aan de terechtstellingen van antifascisten met behulp van de ‘wurgpaal’ – de garrot(e). Dat woord was toen algemeen bekend. Ik ben nog mee gaan betogen tegen de wurging van Puig Antich, een Catalaan, haast een kind nog, die ter dood werd veroordeeld in een proces dat een aanfluiting was van recht en rechtspraak. Zijn lot heeft intussen als stof gediend voor een speelfilm. Wie wil weten hoe een wurgpaal werkt kan hier klikken – voorzichtig: het zijn choquerende beelden.
Dat middeleeuwse regime van Franco stond de integratie van Spanje in de EU in de weg. Voor de machten achter de schermen die het in leven geroepen hadden en het steunden, was het veeleer een belasting geworden.
Ik ben dus maar een eenvoudige vrouw die ver af staat van het vernuft van Manu Ruys c.s. maar ik heb nooit geloofd in die Spaanse ‘democratisering’. Voor mij betekende die gewoon de overgang van het duisterste klerikaalfascisme naar de gefacelifte Opus Dei-staat. Niet om het fascisme af te schaffen, maar om het te redden.
Lucas Mariën heeft in het ‘Traktaat van het alsof’[1] het beeld gebruikt van de wolf in het sprookje die krijt vreet om zijn stem oma-achtiger te laten klinken. (Zelf oma zijnde begrijp ik niet wat ze daarmee bedoelen, maar prof. Zoetesmeer zegt dat hij dat heel goed begrijpt.) Zo werd de aloude CVP verjongd tot cd&v toen de schande te groot werd. En Spanje kreeg na de dood van caudillo Franco dus een democratische grondwet – maar het personeel bleef hetzelfde en stond klaar om die meteen uit te beginnen hollen.
In de zomer van 2015 protesteerde o.m. Greenpeace tegen een Spaanse nieuwe ‘Wet voor de veiligheid van de burgers’ die iedere vorm van protest, van kritiek, drastisch inperkte. De milieubeweging noemde de goedkeuring ervan een staatsgreep in slow motion. ‘Spanje marcheert steeds meer achterwaarts, in de richting van de dictatuur van welke de regerende (christen-‘democratische’) Partido Popular zich trouwens nooit gedistantieerd heeft – een partij die overigens door leden van de Franco-regering gesticht werd’, schreef de internetkrant Telepolis[2]. En de New York Times had het over een ‘omineuze knevelwet (die) Spanje terugwerpt in de donkere dagen van de Franco-dictatuur’[3].
Wie even zoekt, vindt gemakkelijk andere voorbeelden van systematische uitholling – Opus Dei vindt burgerrechten nu eenmaal niet iets dat absoluut nodig is. Ik geef nog één voorbeeld – dat Manu Ruys in zijn Politieke Tribune zeker verzwegen zou hebben: beroepsverbod voor de rechter die de wet wil toepassen. Waar doet ons dat aan denken?
De rechter Balthasar Garzón genoot internationale bekendheid als voorvechter van de mensenrechten. Hij had het o.a. gepresteerd om de Chileense dictator Pinochet te laten arresteren. Volgens Wikipedia deed hij twee dingen die hem in conflict brachten met de christen-‘democratische’ partij: hij begon een onderzoek naar misdaden van het Franco-regime, waartoe hij o.a. opgravingen naar anonieme massagraven in opdracht wilde geven. En ten tweede opende hij een onderzoek naar corruptie, smeergeld, zwart geld bij de Partido Popular. Gevolg: Garzón werd zélf aangeklaagd. Dat leidde tot een vonnis volgens welk Garzón zijn bevoegdheid te buiten was gegaan, zich schuldig had gemaakt aan ‘rechtsverdraaiing’, en voor maar liefst elf jaar uit zijn ambt werd gezet.
Ingelast door een vreemde hand:
‘In 2011 nam een van de hoogste Belgische magistraten, Ghislain Londers, raadsheer bij het Hof van Cassatie, vervroegd ontslag ‘om persoonlijke redenen’. Eerder had hij de voorzitter van de Kamer op de hoogte gebracht dat ‘de rechtsgang belemmerd werd’ in de Fortis-affaire, het grote bankenschandaal waarbij weer het hele Tartufistaanse systeem betrokken was. Naar aanleiding van Londers’ mededeling moest de regering ontslag nemen. Er werd vervolgens een onderzoek tegen Londers opgezet wegens ‘schending van het beroepsgeheim’. Over de ‘belemmering van de rechtsgang’ bekreunden ze zich vanzelfsprekend niet, de verantwoordelijken dáárvoor hadden geen enkel geheim geschonden.’ (Uit het Traktaat van het alsof. Alle lust wil eeuwigheid, p. 4.)
In Spaanse gevangenissen en posten van de paramilitaire Guardia Civil wordt trouwens systematisch gefolterd, daar heeft ook de UNO zich al mee beziggehouden.[4] Zelfs Catalaanse verkozenen des volks zijn gefolterd door die sinds de Franco-tijd vermaarde Guardia Civil. Aan de grote Europese rechtsprincipes moet niet de hand worden gehouden als het de goeden zijn die ze verkrachten.
Kortom, de voorbeelden van rechtsverdraaiing en -verkrachting in Spanje zijn legio.
Maar dan Crombez! Spanje is een rechtsstaat, brieste hij, wat verbeeldde zo’n Puigdemont zich wel.
Ik weet niet… als onervaren schrijfster van politieke tribunes wil ik het nu over Polen hebben.
Het Europees parlement heeft nu toch besloten om eens een kritische blik op dat land te werpen – als daar iets van in huis komt. Maar in Polen is de PIS-regering van dat mannetje-als-een-ingesnoerde-worst, die peetvader van de regering, bezig de justitie onder de controle van de politiek te brengen. De onafhankelijkheid van de hoogste rechtbank is niet meer gegarandeerd en de minister van justitie komt in de plaats van de rechterlijke macht. Dat betekent dat het klerikalisme uitmaakt wie de Rechtvaardige Rechters zijn, wat deszelfs eeuwige streven is. Uit die optiek is het knevelen van de justitie logisch en consequent.
De mainstream-media behandelen dit thema bedeesd als een kuise maagd die zopas het geërigeerde lid van haar biechtvader te zien heeft gekregen. De zaak wordt met andere woorden niet bij haar naam genoemd.
De Poolse paus Wojtyla formuleerde als programma dat hij niet alleen Russische, maar ook de Franse revolutie ongedaan wilde maken, terug wilde naar de toestand van voorheen, naar het ancien régime. Het beginsel van de scheiding der machten is niet katholiek, is Verlichting, antikatholiek. Het werd uitgewerkt door Montesquieu in ‘De l’esprit des lois’ van 1748. Dat werk werd heftig bestreden door de jezuïeten en meteen ook op de ‘index van verboden boeken’ gezet.
Typisch voor de mainstream is tegenwoordig dat er geen verbanden worden gelegd. Niet tussen de verwatering van Europese principes in Polen, Spanje en Tartufistan – waar de affaire Dutroux of die van de Bende van Nijvel de afwezigheid van Rechtvaardige Rechters an sich heeft aangetoond. Ook het inzicht dat het om aloude katholieke politiek gaat en om de uitvoering van een in talloze encyklieken en andere doctrinaire geschriften verkondigd programma, wordt verzwegen. Ook het verband met Montesquieu – waardoor het fundamentele, het substantiële van de uitholling in Polen duidelijk zou worden – wordt verdoezeld. De media doen alsof het om geïsoleerde fenomenen gaat. Ze maken geen punt van de tolerantie ten opzichte van het neofascisme in Hongarije, van het eindeloze emmeren alvorens de verkrachting van Europese rechtsprincipes in Polen op de agenda wordt gezet, van de steun aan een maffioze figuur als Berlusconi, wiens compaan Tajani zelfs nog voorzitter Europees parlement kon worden. De door de X-getuigen als kinderverkrachter aan de kaak gestelde Wilfried Martens mocht zelfs nog voorzitter van de EVP worden zonder dat er iets was opgehelderd – behalve dat de slachtoffers gedenuncieerd en dus nóg eens misbruikt werden. Ook met Francisco Franco heeft de Europese christen-‘democratie’ het niet al te moeilijk gehad. Evenmin als met andere klerikaalfascistische regimes als dat van Salazar in Portugal, Tiso in Slovakije, het Ustachabewind in Kroatië – er zijn er nog.
Wat opvalt is het stuitend taalgebruik van het officiële Spanje tegenover Catalonië. Autoritair en arrogant: dat is nog steeds de taal van de liefhebbers van de wurgpaal, de nazaten van Filips II, de hertog van Alva en de Heilige Inquisitie. De geest van Franco is springlevend.
Niet stuitend is dat voor die buffel van de SPA. Die schreeuwde niet alleen dat Spanje een ‘rechtsstaat’ was, volgens hem was ook de Spaanse premier Rajoy een fijne man. In werkelijkheid is die een aartstsjeef en door en door corrupt. Hij is niet alleen een marionet maar moet zich – ondanks de corrumpering van de justitie – ook verantwoorden voor persoonlijke verrijking: hij zou jarenlang een twede salaris uit een ‘Kassa B’ hebben opgestreken. Bij het ter perse gaan worden we nog op een artikel over de huidige situatie in Spanje geattendeerd. Het is geschreven door een professor van de vrije universiteit Berlijn die in Spanje woont, Eckart Leiser: https://www.nachdenkseiten.de/?p=41182/
De affiniteit die Crombez voelt met Spanje en zijn heersende cliques komt vermoedelijk daar vandaan, dat hij zelf per ongeluk fascist is. Hij is geheel per ongeluk en tot zijn grote spijt fascist geworden zonder dat hij dat zelf wist. Op de socialistische school waar hij was hebben ze hem niet geleerd wat recht was, dat hoefde hij niet te kennen als hij maar ‘progressief’ was, en al de rest van de les had John niet kunnen onthouden, ook niet de definitie van fascist, vandaar.
En als Opus Dei erin slaagt de klok helemaal terug te draaien, dan maken ze Crombez zonder verwijl eerste minister, een caudillo van de nieuwe tijd, en mag hij de wurgpaal naar goeddunken hanteren.
Intussen maak ik me zorgen over mijn kleindochter Coralie. Zit ze weer in Italië? Tegen Zoetesmeer, professor in de moraaltheologie (die ook bereid is voor deze website te schrijven), moet ik toch wel iets over die verloofdes daar verteld hebben. Dus kreeg ik uit L. de langste mail die ik ooit ontvangen heb. ‘Misschien is ze aan het leren de eigen lichamelijkheid te ontdekken,’ schreef de geleerde, ‘moraaltheologisch is daar geen bezwaar a priori tegen’. En dan volgde er een vertoog met veel in de gronds en enerzijds-anderzijds, en waar veel over ervaren gesproken werd, maar dat er toch op neerkwam dat het alleen mocht binnen de context van het christelijk huwelijk en mét kans op procreatie. Samengevat in de woorden van een eenvoudige vrouw, kwam Zoetesmeers boodschap hierop neer: ontdekken wel, ervaren niet – of toch zeer beperkt.
Waarom is Zoetesmeer zo hals over kop vertrokken? De ochtend van zijn vertrek liep hij uit Wagners Tannhäuser te zingen: ‘Ach Schone Godin, wees niet toornig! Het is voor uw overmatig grote aantrekkelijkheid, dat ik op de vlucht sla!’ Hij zong de woorden niet erg duidelijk en wist zeker niet dat ik de opera goed ken – heeft hij nog meer geheimen voor mij?
————————————————————–
In: Alle lust will eeuwigheid. Berlijn 2017. ↑
https://heise.de/-3374002/ ↑
T.a.p. ↑
https://heise.de/-3424907
Gerelateerd
Oma’s Politieke Tribune.
November 2017. Oma Eurykleia.
Zo’n politieke tribune schrijven is niet zo gemakkelijk als ik dacht. Hoewel ik nog jong ben – niet-ingewijden houden me voor de moeder of zelfs… de zus van Coralie – dit deed professor Zoetesmeer – maar ik heb toch nog meegemaakt hoe de schallende stem van Manu Ruys door het verontruste woud van verdwaalde opinies galmde, als baken van stabiliteit en wijdingvolle aanhankelijkheid aan de grote beginselen van het Avondland. En Luc van der Kelen dan! Niemand toverde met zoveel gemak een glimlach tevoorschijn op de lippen van het pas ontwaakte Vlaanderen als hij, wiens denk-acrobatiek nauwelijks ooit geëvenaard werd door die kwibus van De Morgen en de lyrische fratsen van Marc Reynebeau – zijn stilzitten als god op een glijbaan: er is nu al een club waar ze dat oefenen in groep!
Mij meten met zulke genieën – ach, ik?
Ik zou nooit de driestheid hebben bezeten om daaraan te beginnen zonder de domlinkse partijvoorzitter John Crombez.
Het goede aan Crombez: iedere keer als hij in het openbaar iets zegt of op de televisie vertoond wordt, kost dat zijn partij honderd stemmen. Zo zal de SPA vanzelf uitsterven en hopelijk komt er dan ooit een fatsoenlijke linkse partij. Maar intussen – ik kan toch niet anders dan in te gaan tegen die… onhygiëne in het politieke denken.
De aanleiding tot het briljante optreden van Crombez was de aanwezigheid van de Catalaanse premier Puigdemont in Tartufistan en de vraag of die er een toevlucht zou vinden voor de Spaanse ‘justitie’, waarvan niet alleen hij de legitimiteit betwijfelt.
Spanje is – volgens de officiële lezing – in 1978 overgegaan van een brutaal klerikaalfascistisch naar een ‘democratisch’ regime. Al ben ik dus nog zo jong, ik herinner me goed, toen ik de leeftijd had van Coralie nú, aan de terechtstellingen van antifascisten met behulp van de ‘wurgpaal’ – de garrot(e). Dat woord was toen algemeen bekend. Ik ben nog mee gaan betogen tegen de wurging van Puig Antich, een Catalaan, haast een kind nog, die ter dood werd veroordeeld in een proces dat een aanfluiting was van recht en rechtspraak. Zijn lot heeft intussen als stof gediend voor een speelfilm. Wie wil weten hoe een wurgpaal werkt kan hier klikken – voorzichtig: het zijn choquerende beelden.
Dat middeleeuwse regime van Franco stond de integratie van Spanje in de EU in de weg. Voor de machten achter de schermen die het in leven geroepen hadden en het steunden, was het veeleer een belasting geworden.
Ik ben dus maar een eenvoudige vrouw die ver af staat van het vernuft van Manu Ruys c.s. maar ik heb nooit geloofd in die Spaanse ‘democratisering’. Voor mij betekende die gewoon de overgang van het duisterste klerikaalfascisme naar de gefacelifte Opus Dei-staat. Niet om het fascisme af te schaffen, maar om het te redden.
Lucas Mariën heeft in het ‘Traktaat van het alsof’[1] het beeld gebruikt van de wolf in het sprookje die krijt vreet om zijn stem oma-achtiger te laten klinken. (Zelf oma zijnde begrijp ik niet wat ze daarmee bedoelen, maar prof. Zoetesmeer zegt dat hij dat heel goed begrijpt.) Zo werd de aloude CVP verjongd tot cd&v toen de schande te groot werd. En Spanje kreeg na de dood van caudillo Franco dus een democratische grondwet – maar het personeel bleef hetzelfde en stond klaar om die meteen uit te beginnen hollen.
In de zomer van 2015 protesteerde o.m. Greenpeace tegen een Spaanse nieuwe ‘Wet voor de veiligheid van de burgers’ die iedere vorm van protest, van kritiek, drastisch inperkte. De milieubeweging noemde de goedkeuring ervan een staatsgreep in slow motion. ‘Spanje marcheert steeds meer achterwaarts, in de richting van de dictatuur van welke de regerende (christen-‘democratische’) Partido Popular zich trouwens nooit gedistantieerd heeft – een partij die overigens door leden van de Franco-regering gesticht werd’, schreef de internetkrant Telepolis[2]. En de New York Times had het over een ‘omineuze knevelwet (die) Spanje terugwerpt in de donkere dagen van de Franco-dictatuur’[3].
Wie even zoekt, vindt gemakkelijk andere voorbeelden van systematische uitholling – Opus Dei vindt burgerrechten nu eenmaal niet iets dat absoluut nodig is. Ik geef nog één voorbeeld – dat Manu Ruys in zijn Politieke Tribune zeker verzwegen zou hebben: beroepsverbod voor de rechter die de wet wil toepassen. Waar doet ons dat aan denken?
De rechter Balthasar Garzón genoot internationale bekendheid als voorvechter van de mensenrechten. Hij had het o.a. gepresteerd om de Chileense dictator Pinochet te laten arresteren. Volgens Wikipedia deed hij twee dingen die hem in conflict brachten met de christen-‘democratische’ partij: hij begon een onderzoek naar misdaden van het Franco-regime, waartoe hij o.a. opgravingen naar anonieme massagraven in opdracht wilde geven. En ten tweede opende hij een onderzoek naar corruptie, smeergeld, zwart geld bij de Partido Popular. Gevolg: Garzón werd zélf aangeklaagd. Dat leidde tot een vonnis volgens welk Garzón zijn bevoegdheid te buiten was gegaan, zich schuldig had gemaakt aan ‘rechtsverdraaiing’, en voor maar liefst elf jaar uit zijn ambt werd gezet.
In Spaanse gevangenissen en posten van de paramilitaire Guardia Civil wordt trouwens systematisch gefolterd, daar heeft ook de UNO zich al mee beziggehouden.[4] Zelfs Catalaanse verkozenen des volks zijn gefolterd door die sinds de Franco-tijd vermaarde Guardia Civil. Aan de grote Europese rechtsprincipes moet niet de hand worden gehouden als het de goeden zijn die ze verkrachten.
Kortom, de voorbeelden van rechtsverdraaiing en -verkrachting in Spanje zijn legio.
Maar dan Crombez! Spanje is een rechtsstaat, brieste hij, wat verbeeldde zo’n Puigdemont zich wel.
Ik weet niet… als onervaren schrijfster van politieke tribunes wil ik het nu over Polen hebben.
Het Europees parlement heeft nu toch besloten om eens een kritische blik op dat land te werpen – als daar iets van in huis komt. Maar in Polen is de PIS-regering van dat mannetje-als-een-ingesnoerde-worst, die peetvader van de regering, bezig de justitie onder de controle van de politiek te brengen. De onafhankelijkheid van de hoogste rechtbank is niet meer gegarandeerd en de minister van justitie komt in de plaats van de rechterlijke macht. Dat betekent dat het klerikalisme uitmaakt wie de Rechtvaardige Rechters zijn, wat deszelfs eeuwige streven is. Uit die optiek is het knevelen van de justitie logisch en consequent.
De mainstream-media behandelen dit thema bedeesd als een kuise maagd die zopas het geërigeerde lid van haar biechtvader te zien heeft gekregen. De zaak wordt met andere woorden niet bij haar naam genoemd.
De Poolse paus Wojtyla formuleerde als programma dat hij niet alleen Russische, maar ook de Franse revolutie ongedaan wilde maken, terug wilde naar de toestand van voorheen, naar het ancien régime. Het beginsel van de scheiding der machten is niet katholiek, is Verlichting, antikatholiek. Het werd uitgewerkt door Montesquieu in ‘De l’esprit des lois’ van 1748. Dat werk werd heftig bestreden door de jezuïeten en meteen ook op de ‘index van verboden boeken’ gezet.
Typisch voor de mainstream is tegenwoordig dat er geen verbanden worden gelegd. Niet tussen de verwatering van Europese principes in Polen, Spanje en Tartufistan – waar de affaire Dutroux of die van de Bende van Nijvel de afwezigheid van Rechtvaardige Rechters an sich heeft aangetoond. Ook het inzicht dat het om aloude katholieke politiek gaat en om de uitvoering van een in talloze encyklieken en andere doctrinaire geschriften verkondigd programma, wordt verzwegen. Ook het verband met Montesquieu – waardoor het fundamentele, het substantiële van de uitholling in Polen duidelijk zou worden – wordt verdoezeld. De media doen alsof het om geïsoleerde fenomenen gaat. Ze maken geen punt van de tolerantie ten opzichte van het neofascisme in Hongarije, van het eindeloze emmeren alvorens de verkrachting van Europese rechtsprincipes in Polen op de agenda wordt gezet, van de steun aan een maffioze figuur als Berlusconi, wiens compaan Tajani zelfs nog voorzitter Europees parlement kon worden. De door de X-getuigen als kinderverkrachter aan de kaak gestelde Wilfried Martens mocht zelfs nog voorzitter van de EVP worden zonder dat er iets was opgehelderd – behalve dat de slachtoffers gedenuncieerd en dus nóg eens misbruikt werden. Ook met Francisco Franco heeft de Europese christen-‘democratie’ het niet al te moeilijk gehad. Evenmin als met andere klerikaalfascistische regimes als dat van Salazar in Portugal, Tiso in Slovakije, het Ustachabewind in Kroatië – er zijn er nog.
Wat opvalt is het stuitend taalgebruik van het officiële Spanje tegenover Catalonië. Autoritair en arrogant: dat is nog steeds de taal van de liefhebbers van de wurgpaal, de nazaten van Filips II, de hertog van Alva en de Heilige Inquisitie. De geest van Franco is springlevend.
Niet stuitend is dat voor die buffel van de SPA. Die schreeuwde niet alleen dat Spanje een ‘rechtsstaat’ was, volgens hem was ook de Spaanse premier Rajoy een fijne man. In werkelijkheid is die een aartstsjeef en door en door corrupt. Hij is niet alleen een marionet maar moet zich – ondanks de corrumpering van de justitie – ook verantwoorden voor persoonlijke verrijking: hij zou jarenlang een twede salaris uit een ‘Kassa B’ hebben opgestreken. Bij het ter perse gaan worden we nog op een artikel over de huidige situatie in Spanje geattendeerd. Het is geschreven door een professor van de vrije universiteit Berlijn die in Spanje woont, Eckart Leiser: https://www.nachdenkseiten.de/?p=41182/
De affiniteit die Crombez voelt met Spanje en zijn heersende cliques komt vermoedelijk daar vandaan, dat hij zelf per ongeluk fascist is. Hij is geheel per ongeluk en tot zijn grote spijt fascist geworden zonder dat hij dat zelf wist. Op de socialistische school waar hij was hebben ze hem niet geleerd wat recht was, dat hoefde hij niet te kennen als hij maar ‘progressief’ was, en al de rest van de les had John niet kunnen onthouden, ook niet de definitie van fascist, vandaar.
En als Opus Dei erin slaagt de klok helemaal terug te draaien, dan maken ze Crombez zonder verwijl eerste minister, een caudillo van de nieuwe tijd, en mag hij de wurgpaal naar goeddunken hanteren.
Intussen maak ik me zorgen over mijn kleindochter Coralie. Zit ze weer in Italië? Tegen Zoetesmeer, professor in de moraaltheologie (die ook bereid is voor deze website te schrijven), moet ik toch wel iets over die verloofdes daar verteld hebben. Dus kreeg ik uit L. de langste mail die ik ooit ontvangen heb. ‘Misschien is ze aan het leren de eigen lichamelijkheid te ontdekken,’ schreef de geleerde, ‘moraaltheologisch is daar geen bezwaar a priori tegen’. En dan volgde er een vertoog met veel in de gronds en enerzijds-anderzijds, en waar veel over ervaren gesproken werd, maar dat er toch op neerkwam dat het alleen mocht binnen de context van het christelijk huwelijk en mét kans op procreatie. Samengevat in de woorden van een eenvoudige vrouw, kwam Zoetesmeers boodschap hierop neer: ontdekken wel, ervaren niet – of toch zeer beperkt.
Waarom is Zoetesmeer zo hals over kop vertrokken? De ochtend van zijn vertrek liep hij uit Wagners Tannhäuser te zingen: ‘Ach Schone Godin, wees niet toornig! Het is voor uw overmatig grote aantrekkelijkheid, dat ik op de vlucht sla!’ Hij zong de woorden niet erg duidelijk en wist zeker niet dat ik de opera goed ken – heeft hij nog meer geheimen voor mij?
————————————————————–
In: Alle lust will eeuwigheid. Berlijn 2017. ↑
https://heise.de/-3374002/ ↑
T.a.p. ↑
https://heise.de/-3424907
Gerelateerd
Coralie Coloratuur
Related Posts